Η Τοπογραφία της Αρχαίας Σικυώνος

Στο βορειοανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου, σε μία εύφορη πεδιάδα μεταξύ δύο ποταμών, τοποθετείται η θέση της αρχαίας Σικυώνας. Τα πρωιμότερα αρχαιολογικά κατάλοιπα κατοίκησης χρονολογούνται στους νεολιθικούς χρόνους με αδιάλειπτη χρήση έως και τους νεώτερους χρόνους. Η θέση αρχικά ονομάστηκε Αἰγιάλεια ή Αἰγιαλεῖς, συνδεόμενη και με το μυθικό παρελθόν της. Ακολούθησαν τα ονόματα Μηκώνη και Τελχινία, αλλά τελικά επικράτησε το όνομα Σικυὼν, με το οποίο και διαδόθηκε η φήμη της κατά τους ιστορικούς χρόνους. Το 303 π.Χ. η πόλη κατελήφθη από τον Δημήτριο Πολιορκητή και κρίθηκε απαραίτητο από τον ίδιο η μεταφορά της στη θέση της παλαιάς Ακρόπολης. Η νεοϊδρυθείσα πόλη για σύντομο χρονικό διάστημα μετονομάστηκε σε Δημητριάδα, αλλά σύντομα επικράτησε εκ νέου το όνομα Σικυὼν.

Η ανασκαφική δραστηριότητα στην περιοχή άρχισε στα τέλη του 19^ου αιώνα και συνεχίζεται έως και σήμερα. Έχουν αποκαλυφθεί υλικά κατάλοιπα του διοικητικού κέντρου της πόλης κατά την ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή, σπαράγματα θέσεων κατοίκησης κυρίως από την κλασική έως και την ελληνιστική εποχή, και τουλάχιστον δεκαπέντε (15) θέσεις νεκροταφείων και μεμονωμένων τάφων από τη μυκηναϊκή έως και τη ρωμαϊκή εποχή.

Οι θέσεις νεκροταφείων που έχουν εντοπιστεί παρέχουν τη δυνατότητα ιχνηλάτησης του τρόπου ανάπτυξης της πόλης σε διάφορες φάσεις κατοίκησής της. Εκτός από τους μεμονωμένους τάφους που αποτελούν την πλειοψηφία των ευρημάτων, κυρίως στους ιστορικούς χρόνους, παρουσιάζει ενδιαφέρον η εύρεση θαλαμωτών τάφων της μυκηναϊκής εποχής (ΥΕ ΙΙΒ έως και ΥΕ ΙΙΙΒ2) και η αποκάλυψη ταφικών μνημείων με χρήση κυρίως κατά την ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή. Παράλληλα, έχουν εντοπιστεί σπαράγματα οδών, από τα οποία μπορούν να αντληθούν σημαντικές πληροφορίες για το οδικό δίκτυο της πόλης, κυρίως της κλασικής και της ελληνιστικής εποχής.